Ինչ կլիներ "Մոխրոտ” հանրահայտ հեքիաթի հետ, եթե այն որոշեին հայկական սերիալ դարձնել: Դիտեք` "Շանթի” եթերում` "Անուրջները”:
Իչպես եւ նախորդ սերիալներում, այստեղ եւս փորձել ենք դիտարկել այն` առանց հաշվի առնելու սյուժետային շատ մանրամասներ, առանցքում թողնելով դերասանական խաղն ու ուղերձը, որին, ի վերջո, փորձում է հասցնել սերիալը դիտողին:
Սերիալի մեկ տարին շուտով կբոլորի, սակայն դրա հերոսների անուրջները միտք էլ չունեն իրական դառնալ: Ի տարբերություն այլ սերիալների` սրանում կրքերն ավելի հանդարտ են, գոնե այս փուլում, եւ հօգուտ սերիալի աշխատակազմի` պետք է նշել, որ լեզվի իմաստով այն համեմատաբար մաքուր է: Երբ "Անուրջները" նոր էր եթեր հեռարձկվում, սերիալի պատասխանատուները հայտարարեցին, թե սա նման չի լինի հայկական "Սանտա Բարբարա"-ներին` անվերջ շարունակվող: Եվ, իրոք, "հեփի էնդ”-ին այն բոլորովին մոտ էր, բայց ինչպես բոլոր դեպքերում, սա էլ որոշեցին երկարացնել` 2-րդ եթերաշրջանով: Երկարացնելուն զուգահեռ, բացի նրանից, որ այն չափից դուրս արհեստական էր, նաեւ կերպարներն են սկսում նոր որակների մեջ երեւալ: Այս իմաստով առանձնահատուկ է գլխավոր հերոսը` Մարկը: Վերջինս թեեւ "հասել է իր մուրազին”, սակայն ինքն ու իր կինը երեխա չեն կարողանում ունենալ, եւ այդ պատճառով Մարկը շատ է տառապում: Իհարկե, ոչ ավելի քան Նարեն, սակայն Նարեն, որպես գլխավոր հերոսուհի եւ որպես իդեալական կերպար` արժանավայել կերպով դիմանում է. հերոսաբար տանում վիշտը: Իսկ ինչու են այդքան շատ բեռ դնում հայ կնոջ ուսերին, դրա մասին խոսք չկա:
Ո՞վ է ասել, թե հայ կնոջ լավագույն կերպարն այս համատարած "սուսիկությունն է”, ոչ մի բանով չառանձնանալը, այս համատարծ գորշությունն ու առանց բնավորություն լինելը: Ո՞վ է ասել, թե նա պետք է անընդհատ ներող, աստվածային վեհությամբ, անմարդկային "իդեալական" բնավորությամբ լինի:
Մարդիկ, արթնացեք, աշխարհը 21-րդ դարն է ապրում, ռոմանտիզմի ժանրը սպառել է իրեն վաղուց, ռոմանտիկ կերպարներ չկան այլեւս: Կարելի էր գոնե ռեալիզմին մոտենալ…
Այ, Մարկի դեպքում լիովին կիրառված է ռեալիզմի ժանրը: Նա տատանումների մեջ է, նախ հարբում է, հետո` խաղատներում ժամանակ անցկացնում, վատնում, թուլություն դրսեւորում: Այո, ռեժիսորն էլ է քննադատում նրան այս պահվածքի համար:
Բայց... ուղերձը ո՞րն է: Այն, որ եթե ձեզ հետ դժբախտություն է պատահում, պետք է խաղատուն գնալ ու վատնե՞լ, հարբե՞լ: Ուղերձը ո՞րն է: Իհարկե, սերիալի տրամաբանական ավարտին պարզ է` նա պետք է հաղթահարի այդ դժվարին շրջանը, սակայն ի՞նչ ուղերձ ունի, ինչպես է հաղթահարում վերջինս իր խնդիրները, դեռ պատասխան չկա: Իհարկե, գուցե ռեժիսորը ցանկանում է ցույց տալ, որ այդպես չի կարելի, որ այ, եթե դուք չեք կարողանում երեխա ունենալ, պետք չէ գնալ խաղատուն ու վատնել կարողությունը: Մենք չենք կասկածում նման մտահղացման գոյությանը, սակայն փաստ է` դեռեւս Մարկը լուրջ խնդիրրներ ունի. հարբում է, թղթախաղ խաղում: Փաստ է նաեւ, որ նա չդմիացավ այդ դժվարությանը:
Մինչդեռ պետք է, չէ՞, նաեւ դիտես, դիտելու մշակույթ ձեւավորել, այնինչ այստեղ կերպարներին միայն նայել է կարելի: Իսկ ուղերձի մասով դեռ անհայտ է:
Մարդկային հարաբերությունները ձեւավորող դերասանական կազմի իմաստով դարձյալ պետք է առանձնացնել իրենց բնավորություններով աչքի չընկնող, ընդհանուր մեկ հատկանիշով բնութագրող կերպարների միակողմանիությունը, միմյանց անհաղորդ լինելը, այլ խոսքավ ասած` անբնականությանը:
Ֆիլմում բացակայում է նաեւ ընտանիքի մոդելը: Նարեի մայրը մահացել է, հայրն ուրիշի հետ է ամուսնացել, ամուսնու ընտանիքը եւս այն չէ. հայրը ժամանակին սիրուհի է ունեցել, մյուս ընտանիքները եւս ինչ-որ նմանատիիպ պատմություններ ունեն:
Չկա այնպիսի մոդել, որ կառաջարկվեր որպես այդպիսին: Եւ դարձյալ անհայտ է մնում ուղերձը, նպատակը: Բնավորությունների, կերպարների ներքին կոնֆլիկտի բացակայության պատճառով ֆիլմն ինտրիգային չէ, եւ միակ հիմնական հուզող հարցն այն է` կունենա Նարեն երեխա, թե ոչ: